अहो! बडो अचम्मको हाम्रो समाज….

तारा पौडेल, चितवन ।

मलाई समाजमा घुलमिल भएर बस्न खुबै राम्रो लाग्छ। समाजका हरेक कृयाकलापमा म पनि सरिक बनु भन्ने लाग्थ्यो र म धेरै कार्यक्रममा सहभागी पनि भएकी छु, सानो छँदा आफुसङ्गका साथीभाईहरु सङ्गै पढ्ने, खेल्ने, हाँस्ने र रमाईलो गरेका ती दिनहरु सम्झिदा निकै रमाईलो लाग्छ ।
घरिघरी यस्तो पनि लाग्छ कि म फेरि त्यही पुरानो दिनहरुमा फर्किएर आफुलाई त्यही माहोलमा भुलाईरहेकी छु । ती पलहरु अझै पनि मेरा मानसपटलमा घुमिरहेका छन। तर यो सब मेरो एउटा अतित मात्र हो । अचेल म यी सबै रमाईला पलहरुबाट धेरै टाढा भएको महसुस गरिरहेकी छु ।

बाल्यकालको मिठा यादसङ्गै हुर्किएर किशोरावस्था पार गरि अहिले युवा अवस्थामा टेक्दै गर्दा समय र परिस्थितिले मलाई धेरै कुरा सिकाएको छ। जति जति उमेर बढ्दै जान्छ, त्यति त्यति हरेक पलहरु असहज बन्दै जादो रहेछ। बाल्यकालमा न कसैको डर थियो न त कसले केही भन्छ कि भन्ने चिन्ता, जे थियो छुट्टै मिठासपूर्ण जिन्दगी थियो । अहिले उमेरले यहाँसम्म ल्याई पुर्याउदा धेरै कुराको जिम्मेवारी थपिदिएको छ ।
समय र परिस्थिति सङ्ग जुधिरहेको बेला बढ्दो उमेरले समाजलाई पनि सामना गर भन्दै अर्को भार थपिदिएको छ । समय र परिस्थितिलाई सामना गर्न जति सजिलो छ, समाजलाई सामना गर्न भने त्यति नै गार्हो!!

समाजमा अनेक सोचविचार राख्ने व्यक्तीहरु हुन्छन, सबैको एकै किसिमको सोचाई हुदैन, कसैले नराम्रोलाई कसरी राम्रो बनाउ भन्ने सोचिरहेको हुन्छ भने कसैले राम्रोलाई कसरी नराम्रो बनाईदिउ भन्ने भावना राख्दोरहेछ । यस्ता दुईथरी भाव राख्नेहरु सङ्ग २ मिटर परैबाट तर्किएर हिडेको राम्रो ।

बाहिर आदर्शको खोल ओढेर भित्रभित्रै षड्यन्त्र रच्नेहरु पनि यहि समाजमा हुँदा रहेछ्न, तिनिहरुको अगाडि कत्ती पनि नडगमगाई आफ्नो बाटोमा हिंड्न सक्नुपर्छ भन्ने कुरा त मैले पहिले नै बुझिसकेकी हुँ । त्यही पनि मनै न हो, कता कता बिझाइहाल्दो रहेछ, आफुले गर्दै नगरेको अनि भन्दै नभनेको कुरा पनि यहि समाज र आफन्तबाट सुन्न पाईदो रहेछ । अर्काको भलो गर्न नसक्नेहरुले यस्ता बकम्फुसे कुरा गरेर बेईमानीको जालो यति बुनेछ्न कि त्यसभित्र सच्चा अनि ईमान्दार व्यक्ती अल्झिएर उम्कन सकिरहेका छैनन । साँच्चै भन्नुपर्दा मान्छे कति फुर्सदिलो भएका, आफ्नो कामधन्दा छोडेर अर्काको कुरा काट्दै बस्न कति समय छुट्ट्याएका होलान?

अहो! बडो अचम्मको हाम्रो समाज…जे होस रुखको हाँगाको टुप्पोमा बसेर फेद काट्ने त कालिदाश थिए, तर कुरैकुराको भुमरीमा पारेर माकुराले जस्तो जाल बुन्न जानेका जालीदासको पनि कमि रैनछ यो समाजमा।।

म एउटा संचारकर्मी (media person) भएको कारणले पनि होला, मलाई सबै सङ्ग खुलेर हाँस्न र बोल्न अनि रमाईलो गर्न मनपर्ने। म सधै सबैलाई राम्रो व्यवहार गरौ भन्ने चाहाना राख्ने मान्छे, सबैलाई सुन्दर रुपले हेर्न खोज्दा खोज्दै पनि कहिलेकाही आफै नराम्रो बन्न पुगेकी पनि छु । त्यसैले मलाई अचेल कसैसङ्ग पनि खुलेर कुरा गर्न मन लाग्दैन, राम्रो सोचेर बोल्यो भनेपनि अर्थको अनर्थ बनाएर कुरा लगाईदिने, राम्रो बोलेपनि नराम्रो बनाईदिने जस्ता व्यवहार थाहा पाईसकेपछी कसैले पनि त्यस्ता व्यक्तीलाई साथी या आफन्ती बनाउन सक्दैन, र मैले पनि त्यस्ता बानीव्यवहार भएकाहरुलाई कहिल्यै आफ्नो बनाउन सकिन । यसो भन्दै गर्दा मलाई कहिलेकाही मिथ्या आरोप नलागेको पनि होईन, बारम्बार सत्यमाथी प्रहार भईरहेकै हो । कसैले नराम्रो भन्दैमा अनि गिराउदैमा आफुभित्र भएका सकारात्मक पक्ष मेटिने चाहिँ पक्कै होइन, यदि आफू सहि छ भने कसैलाई बारम्बार म सहि छु भनी व्याख्या गरिरहनुपर्ने जरुरत पनि म देख्दिन। जो जस्तो छ तिनिहरुको नजरमा म त्यस्तै छु, यसमा कुनै दुईमत नै छैन ।

खैर, केहि छैन कहिलेकाही आफुमाथि आईलागेका झुठा आरोपहरु पनि हाँसेर स्विकार गर्न सक्नुपर्छ । जिन्दगीमा आईपर्ने स-साना बाधाले पहाड जत्रा समस्या समाधान गर्न सिकाउछ भन्ने कुरा पनि मलाई राम्ररी थाहा छ । त्यसैले अचेल अरुले मेरो बारेमा के सोच्ला, मलाई के भन्ला, म फलानोको नजरमा राम्रो हुम्ला कि न हुम्ला जस्ता कुराहरु मनमा खेलाउन छोडिसके। मेरो अन्तर हृदयमा कसैप्रती नकारात्मक भाव छैन। म `म´ हुँ, कसैले मलाई तँ फलानो जस्तो बन्नुपर्छ भन्यो भन्दैमा म फलानो जस्तो बन्नुपर्ने कुनै आवस्यकता छैन, मलाई म नै बन्न देउ, मलाई म भित्रको `म´ लाई बुझेर जिन्दगी रङ्गिन बनाउन मन छ।।