आफू नढल्ने बेलासम्म
ढलाइरहेको मान्छेलाइ
सितल दिन रुखले पनि
आमाकै छहारीमा सिकेको हो
म घर नफर्किदासम्म कुरिरहने
आमाको त्यो आखाबाटै सिकेको हो
सागरले पनि नदिको प्रतीक्षा गर्न
म घर फर्किएपछी
बिश्वासले
जित्न पनि आमाबाटै सिकेको हो
आफ्नाले छाडेर जानेबेला
आखामा अडिएको तरल
र
मुटुमा बिझेको ठोसले पनि
साहस जुटाउन
आमाकै छातिबाट सिकेको हो
आमा सबथोक होइन
सबथोक अडिएको सृष्टि हो
ममताको जिवन्त मुर्ती हो
म ममता लेख्न सक्दिन
म त्यो घाम न्यानो बन्न सक्दिन
म यो हावा बहन सक्दिन
म त्यो नदि बग्न सक्दिन
म त्यो शिखर उभिन सक्दिन
अस्तित्वले धर्म सिकेको आमाकै गर्भबाट हो
म आमालाइ महसुस बाहेक
केही गर्न सक्दिन
म मा
न आमालाइ शब्दमा अटाउने सामर्थ्य छ
न आमाको घाउ बल्झाउने अधिकार
म मा आमाको मर्म लेख्ने क्षमता छैन
माफ गर्नुहोला
म आमा शिर्षक मा कबिता लेख्न सकिन ।
-कवि : अभि तिवारी
यो समाचार पढेर हजुरले कस्तो महसुस गर्नुभएको छ ??
